Oscarowa mieszanka #2

Lalaland

Kolejnym filmem, który znalazł się w czołówce tegorocznych Oscarowych dzieł jest Lalaland. Od jakiegoś czasu każdy wiedział, że film ten z jedną statuetką z Gali nie wyjdzie. Będzie ich co najmniej kilka. I ja tak podejrzewałam i tego właśnie mu szczerze życzyłam.

Laland to historia dwóch trochę zagubionych życiowo, nieporadnych, ale krańcowo uroczych marzycieli - Mii i Sebastiana. Ona od kilku lat próbuje wybić się jako aktorka, ganiając na castingi. Hermetyczne, hollywoodzkie środowisko nie daje jej jednak takiej możliwości. On jest zapalonym muzykiem jazzowym, którego sztuka nie znajduje uznania. Musi więc zakopywać swoje ideały i zadowalać się mało satysfakcjonującą pracą. Los sprawia, że młodzi kilkakrotnie wpadają na siebie, aż oczywiście wpadają w nieuchronne sidła miłości. Od tej pory wspólnie, ramię w ramię dążą do spełnienia swoich marzeń.

Tematyka filmu jest mi bliska, bo i wszelkie przejawy sztuki są mi bliskie. Szczególnie zaś aktorstwo i muzyka, czyli dziedziny artystyczne, które reprezentują Mia i Sebastian. Kocham ludzi tworzących i zatracających się w różnych dziedzinach sztuki, bo są barwniejsi i jaśniejsi od pozostałych. Po prostu. Dlatego też od początku zakochałam się w tej filmowej parze i wspierałam ich w ich wzlotach i upadkach. Niesamowitym dla mnie momentem filmu który wyciągnął ze mnie trochę łez, była piosenka będąca zwieńczeniem całego filmu - Dreamers. Będąc pochwałą dążenia do marzeń i życia przepelnionego sztuką i wskazując jednocześnie na przesłanie tego musicalu, już na zawsze może stać się hymnem marzycieli. Dreamers, śpiewane przez Mię, było nominowane do Oscarów, tak samo jak znane wszystkim City of Stars. To właśnie ta druga piosenka zdobyła statuetkę, czego się spodziewałam. Mimo, że nie jest już tak poruszająca, również ją uwielbiam. Dowodzi tego fakt, że po powrocie z kina poleciałam drukować do tego nuty i nauczyłam się grać jej na pianinie w rekordowym jak dla mnie tempie. Inne piosenki również są niesamowite, w tym Another Day Of Sun i Someone In The Crawd. Piękna jest też przecież Theme Song, pełniąca niejako funkcję klamry całego filmu. Oczywistym były więc dla mnie Oscary za ścieżkę dźwiękową i za najlepszą piosenkę.

Zdziwiłabym się również gdyby Lalaland nie zdobył statuetki za wspaniałą scenografię. W założeniu miała ona sprawiać wrażenie lekko nierealistycznej, by wprowadzić nas w klimat bajkowej, może trochę disneyowskiej miłości. Były więc gwiazdy, blaski, zielenie i fiolety. Wszystko tak szalenie estetyczne! Zakochałam się w bajecznych latarniach ustawionych na kalofornijskim molo. Miasto najwyraźniej też, gdyż ten element scenografii zdobi Los Angeles do dziś.

Jedyne co mogę filmowi zarzucić było niedopracowanie innych bohaterów, poza główną parą. Nie wiemy praktycznie nic o rodzinach, znajomych, otoczeniu głównych bohaterów, a jeżeli już coś wiemy, to te wydają się nam odrzucające i niemiłe. Sprawia to wrażenie jakby Mia i Sebastian byli jedynymi slusznymi superbohaterami walczącymi o dobro i piękno tego świata. Cały zaś świat stoi na przeciw ich planom. Być może tak miało być, pewnie był to zabieg celowy, jednak mnie innych bohaterów trochę brakowało. Biorąc jednak pod uwagę całokształt musicalu, jest to drobnostka.

Cóż jeszcze mogę powiedzieć. Film jest fenomenem światowym, mooooże fama go otaczająca jest trooochę przesadzona, ale tylko trochę. Cieszę się, że nie dostał głównego Oscara, ale na pozostałe już w zupełności zasłużył. Film jest lekki, bo ma być lekki! To musical/ komedia romantyczna, więc jeżeli ktoś operuje terminami typu "mało ambitny" to radzę sobie przemyśleć, czy wie z jakim gatunkiem ma do czynienia.
Lalaland podobał się większości moich znajomych - docenili go również mężczyźni, co nie jest oczywistością, gdy mowa o musicalach! Ja kocham Lalaland przede wszystkim za muzykę, scenografię i ten cudowny idealizm pochwałę sztuki i marzeń. Polecam wszystkim!